Wat was het leuk om de meeste van jullie deze zomer op onze receptie te ontmoeten. Helaas hebben we niet iedereen uitgebreid kunnen spreken, maar we hopen dat jullie hebben genoten. Wij in ieder geval wel. Het was bijzonder om familie, vrienden, collega’s, sponsors en kennissen samen te zien. We kijken dan ook met een dankbaar hart terug op deze dag.
Afgelopen zomer, een paar dagen voor ons vertrek naar Papoea kregen we een bericht van de IND (Immigratie- en Naturalisatie Dienst) dat Kris niet in Nederland mag blijven en dat hij binnen 4 weken uit het land moest zijn. Wel mochten een bezwaarschrift indienen, maar dan wel binnen 4 weken. In 5 dagen tijd hebben we allerlei informatie en bewijs moeten verzamelen, maar dat is gelukkig allemaal gelukt. Een accountant, advocaat, familie, vrienden en kerk hebben ons enorm geholpen om alles voor ons vertrek klaar te hebben. Een dag voor vertrek zaten we nog bij de advocaat en namens ons heeft hij een bezwaarschrift ingediend. De IND heeft ons laten weten dat ze naar het bezwaarschrift gaan kijken en dat ze vóór 8 januari 2019(!) het besluit zullen heroverwegen. On
ze advocaat heeft gewaarschuwd dat het zelfs nog wel langer kan duren, omdat de IND nogal achterloopt met alle aanvragen. Het duurt dus nog een heel tijdje voordat we de uitslag krijgen, maar gelukkig mag Kris tot die tijd in Nederland blijven.
Terwijl ik deze paragraaf aan het schrijven was, kregen we bericht van de IND dat het bezwaarschrift gegrond verklaard is en dat hij een verblijfsvergunning voor de komende 5 jaar heeft gekregen!!!!
Kris en ik zijn natuurlijk enorm blij en we beseffen dat God een wonder heeft gedaan.
We beseffen heel goed dat dit wonder niet altijd gebeurt. Zo kom ik regelmatig in het asielzoekerscentrum (AZC) in Dronten. Eén van de gasten daar is Marolyn*, een jonge vrouw uit China. Zij heeft moeten vluchten, omdat in haar provincie christenen nog steeds worden vervolgd. Toen een aantal mensen van haar kerk vermoord waren drongen haar ouders erop aan dat zij het land uit moest. Om haar ouders te beschermen is ze er gevlucht zonder hen te laten weten waarheen. Uit angst voor hun veiligheid kan ze ook geen contact met hen opnemen. Natuurlijk onnodig te zeggen dat ze haar ouders, familie en vrienden enorm mist en ze is soms erg verdrietig. Ze vindt het fijn als we bij haar langskomen, samen kletsen, eten, een stukje uit de Bijbel lezen en samen bidden. Ze vindt het mooist als we na het lezen elkaar vertellen wat ons opvalt in het stukje en wat we ervan leren. Zo leren van elkaar en merken we dat waar we vandaan komen een grote invloed heeft op hoe we de Bijbel interpreteren.
Terwijl Kris en ik in Papoea waren, heeft Marolyn bericht van de IND gehad dat haar bezwaarschrift is afgewezen. Hoe verdrietig, je niet welkom te voelen terwijl je weet dat je niet terug kunt naar het land waar je vandaan komt. Marolyn mag in Hoger Beroep gaan, maar ze mag de uitspraak niet in Nederland afwachten… Wat een dilemma en wat een lastige situatie. Marolyn heeft ervoor gekozen om opnieuw te vluchten, ze is ondergedoken bij een gezin en wacht nu in spanning af wat het Hoger Gerechtshof erover te zeggen heeft. Wilt u/jij voor Marolyn en haar advocaat bidden?